مدح و مناجات با امام محمد باقر علیه‌السلام
ای چــراغ عــلـم روشـن از دمـت ای رهـیـنِ فـضـل و دانش عـالمت بـا گـذشـت آفـریــنـش هــمـچــنـان کــاروان عـــلـــم دنــبــالـت روان عـلـم هـا مـشـتـی ز خـروار تـوأنـد سـیـنـه چــاک تـیـغ گـفـتـار تـوأنـد بـــاقــر کــلّ عــــلــوم عـــالــمــی خـود به تـنهـایـی کـتاب محـکـمـی هـر چـه دانـش پـا گـذارد پـیـشـتـر سر فـرود آرد به خـاکـت بـیـشـتـر ای امـــام ابـن امـــــام ابـن امــــام جـابــرت آورده از احــمــد ســلام دانـش از ره مـانـده در پـرواز تـو چـشـم جـابـر روشن از اعجـاز تو ای چـراغ نـور، پـیـش از نـورهـا جــلـوه کــرده در تــمــام طـورهــا ملـک نـا مـحـدود از نــور تـو پُـر دُرّ شـش دریــا و بـحـر هـفـت دُرّ خـانـۀ دل تـا ابــد مـیـعـاد تـو است زیـنـت مـاه رجـب مـیـلاد تو است ای چراغ عقل و دین روشن به تو چـشم زیـن العـابـدین روشن به تـو علم و حلمت همچو شیر و شکّر است هر یکی از دیگری شیرین تر است عـلـم تو سـرچـشـمۀ عـلـم خـداست حــلــم تــو آیـیـنـۀ حـلــم خـداسـت پـنـجـۀ عـلــم و خــرد بــر دامـنـت عـاشـق خُـلـق تـو حـتـّی دشـمـنـت صد چو جـابـر دانش آمـوز تـوأنـد شـعـلـه هــای عـالـم افـروز تـوأنـد مشرق و مغرب پر از گفتار تو است همچو قـرآن جـاودان آثار تو است عارفان سر مست از این ساغـرند جـرعـه نـوش جـام قـال البـاقـرنـد بـا شـمـایـم ای قــلـم در دسـت هــا ای ز جـام مـعـرفـت سـر مـست ها تا از این مـکـتـب نگـردیـدیـد دور از قـلـم هـاتـان دمـد پـیـوستـه نـور علم عالم نوری از این مکتب است تیره گی ها دوری از این مکتب است عـلـم اگر نبود به عـتـرت منـتسب نـیـسـت جـز دود چـراغ بـو لـهـب هـر کـه دور از آل پـیـغـمـبـر بـود جـهـل از دانــائـیـش بـهــتــر بــود این قـلـم شمشیر حـقّ و باطل است گاه جانبخش است و گاهی قاتل است گـاه فـردی عاقـلـش گیرد به دست گــاه بـاشـد در کـف زنـگـی مست چـون کـنـد نور حـقـیـقـت را عـلـم ذات حـق سـوگـند خـورده بر قـلـم ای قــلــم را کرده شـمـشـیـر سـتـم ای زبــانـت لال، ای دسـتـت قــلـم کــشـــور قـــرآن و هــتـّاکـی چـرا خـاک اهـلـلـبـیـت و نـاپـاکـی چـرا ای هـمـه نـشـریّـه ات رســوائـیـت وای وای از ایـن قــلـم فـرسائـیـت ای گــنـاه گــمـرهـان بـر گـردنـت ای زمــام دل بــه دسـت دشـمـنـت جهل و رسـوایی هم آغـوشت شده یــا غــدیــر خُـم فـرامـوشـت شــده با قـلـم ظـلـم و جـنـایـت مـی کـنـی حـمـلـه بر فـقـه و ولایت می کـنـی گه تـمـسـخـر می کـنـی تـوحـیـد را گـاه مــنـکـر مـی شـوی تـقـلـیـد را بی خـبـر، تـقـلـیـد ما تعـلیـم ماست در حضور حقّ همان تسلیم ماست مـا طـریـق بــنـدگی پـیــمـوده ایــم هــم مــقـلـّد هـم مـحـقـّق بــوده ایـم راه مــا تـعـلـیـم بــوده از نـخـسـت آنچه محکوم است آن تقلید تو است تو که چون طوطی کنی تکرار حرف نه به نحوت بوده آگاهی نه صرف مــا چــراغ مـعـرفـت افـروخـتـیــم درس خود از اهـل بیت آموخـتـیـم پـــیـــرو خـــطّ امـــام بـــاقـــریـــم تا ابـد سـر مست از این سـاغـریـم ما گرفـتیم از چنین مکـتـب کـمـال یـافـتـیـم از آل عصـمت این جـلال چـارده حـصـن حـصیـن داریـم مـا چــارده حـبـل الــمـتـیـن داریـم مـا چـارده مـنـظـومـه از یک آسـمـان چـارده مـعـصـوم از یک دودمـان چارده تصویـر از یک کـوه طـور چارده گـوهـر ز یک دریـای نـور چــارده بی مثـل از یک بی مـثـال چارده تصویر حق از یک جـمـال چـارده اسـتـاد کـل بـا یـک کـتـاب چـارده فـریـاد رس بـا یک خطاب چـارده مـشـعــل فـــروز بـــزم دل چــارده مـصــبـاح دائـم مــشـتـعـل سر خوش از صهبای تـوفـیـقـیم ما زنــده از تـقـلـیـد و تـحـقـیـقـیـم مـا «میثم» این تقلید بی تحقـیق نیست هر که را جز این بود توفیق نیست |